Uitgever
TravelXL
Realisatie, vormgeving en techniek
Ruud Slagmolen Copy, Concept & Creatie / Delft
Len Blonk, Studio Vadding / Leiderdorp
Fotografie
Ruud Slagmolen, Shutterstock en anderen
Distributie
Circa 82.000
Deze online Inspirations produceren wij met de grootste zorg. Maar aanbieders van producten en diensten kunnen hun aanbod en prijzen veranderen. De uitgevers kunnen daarom geen aansprakelijkheid aanvaarden voor eventuele onjuiste of achterhaalde gegevens. Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van TravelXL.
Cookieverklaring
Wij meten hoe onze website wordt gebruikt. Dat doen wij met Google Analytics, een webanalyse-service die wordt aangeboden door Google Inc. (Google). Google Analytics maakt gebruik van cookies (bestandjes die op uw computer worden geplaatst) om te analyseren hoe gebruikers de website gebruiken. Wij hebben Google Analytics privacy vriendelijk ingesteld conform de “Handleiding privacyvriendelijk instellen van Google Analytics” van de Autoriteit Persoonsgegevens van 6 maart 2018.
U kunt het gebruik van cookies weigeren door in uw browser de daarvoor geëigende instellingen te kiezen. Wij wijzen u er echter op dat u in dat geval wellicht niet alle mogelijkheden van deze website kunt benutten.
Enthousiast worden in Zuid-Amerika gaat heel gemakkelijk. Er zijn plekken genoeg om je emoties te laten gaan. Je komt er geregeld bestemmingen tegen die je wenkbrauwen doen fronsen, je hart sneller doen slaan of het kippenvel op je huid laten verschijnen. Zeven keer emotie!
Buenos Aires is de Latijns-Amerikaanse hoofdstad met een Europese jas. Of zoals een inwoner zegt: “Argentijnen zijn eigenlijk Italianen die zich Engels kleden, zich als Fransen gedragen, maar Spaans spreken.” De stad is groots, deftig, toont prachtige gebouwen en telt letterlijk duizenden cafés. ‘Onze’ Maxima komt uit de deftige wijk Recoletta, het meest Frans aandoende gedeelte van de stad.
Ze zal ook vast en zeker Café Tortoni hebben bezocht (Avenida de Mayo 4691). In dit grand-café, met kranten aan een stok, marmeren tafeltjes en obers die als pinguïns langs bistrostoelen snellen, moet menig liefde zijn opgebloeid. Maar de werkelijke passie ervaar je pas echt bij de tango. In de volkswijk La Boca ligt El Caminito, een blok van vier straatjes. Vanaf één uur vloeien de lichamen van tangoparen ineen als zij de meest sensuele dans uitvoeren op de klanken van een weemoedige bandoneon en gitaar. Een vluchtige kus… Op het straatterras houd je je adem in.
Voor kleur ga je op donderdag naar Saquisili, een dorp ten zuiden van hoofdstad Quito. Zelden heb je er zoveel kleur op één markt gezien. De indianen uit de omtrek brengen er hun schapen, lama’s, varkens, kippen, ganzen, eenden, dekens, poncho’s en wat al niet meer mee naartoe. En ieder zoekt z’n eigen plek. Hier de dieren, verderop het huisraad, elders weer de groenten en het fruit. Toeristen kunnen zich overal vrij bewegen. De meeste bezoekers zijn echter de boerengezinnen van wie de ouderen altijd zijn uitgerust met traditionele hoed en poncho. Het marktterrein is stoffig, het straatbeeld lekker chaotisch en altijd met een permanente kakafonie van kakelende kippen en elkaar toeschreeuwende boeren. Bruisend, volks en zo bont dat je er bijna kippenvel van krijgt.
High in the sky, weg van de wereld… En dan ineens daal je af tussen de wolkenslierten. Daar, op eenzame hoogte tussen de hoge bergen van de Peruaanse Andes, ligt de verlaten stad Machu Picchu. Vierhonderd jaar geleden trokken de Inca’s hier weg. En waarom? Was er watertekort, een burgeroorlog? Op de loop voor de Spaanse conquistadores? “Wie het weet, mag het zeggen”, roept de gids. Pas in 1911 ontdekte een Amerikaanse expeditie dit eerdere heiligdom van de Inca’s. Inmiddels is bekend hoe kundig deze bevolking was. Op 21 juni schijnt de zon pal op het allerhoogste altaar. Bekend is nu ook dat de Inca’s naast de zon, ook de aarde, de maan, de slang en de adelaar aanbeden. Verder blijft het nog steeds veel in nevelen gehuld. Dat maakt de stad extra mysterieus.
Billen en bikini’s, zon en zee, samba en stranden… De Brazilianen zeggen: een dag zonder strand is een dag niet geleefd. Rio de Janeiro is dé stad van de parelwitte stranden (zoals het 4 km lange Copacabana), het wereldberoemde carnaval, de vele sambascholen en het immense Christusbeeld dat als een beschermengel over de stad waakt en uitkijkt op al die vrolijke badgasten. Het lijkt alsof iedereen bezig is om zich naar het strand te haasten; joggend, op de fiets of op de skates.
Het is dé plek om te zonnen, te flirten, te kletsen, te sporten, te volleyballen, gewichten te heffen en ook zeker om te zien en gezien te worden. En het zijn niet alleen de mooie, strakke lijven die er rond paraderen, ook de omaatjes en oudere mannen doen zonder enige gêne hard mee aan deze körperkultur. En waar je elders in de wereld niet altijd gemakkelijk mensen kunt fotograferen, verdringt iedereen zich hier in Rio juist voor je camera. Het is één groot zon- en strandfeest. Om vrolijk van te worden.
Sommige beweren dat de mens zeven basisemoties kent: vreugde, woede, verdriet, droefheid, melancholie, angst en vrees. Anderen sommen weer andere emoties op. Denk aan angst, minachting, walging, verdriet, woede, geluk en verrassing. Feit is dat we een veelvoud aan emoties kennen, van adoratie en afschuw tot verveling en vermaak. Verveling zul je tijdens je reis door Zuid-Amerika niet ervaren, verwondering daarentegen des te meer.
Het mysterieuze Paaseiland ligt zo’n 3.200 km ten westen van de Chileens kust. Rond en boven het eiland strekken hemel en zee zich onbegrensd uit. Een groen stuk vulkanisch land, omgeven door de Stille Oceaan. Dat maakt Paaseiland een van de meest afgelegen plekken ter wereld. Maar wel één die tal van vragen bij je oproept Wie woonden hier? Hoe kwamen ze hier? Maar vooral: hoe en waarom maakten deze eilanders zoveel wereldbefaamde stenen bewoners? Honderden beelden bevolken de kustlijn.
Nog steeds zijn er geen antwoorden gevonden op het hoe en waarom van deze stenen reuzen met hun lange gezichten, uitgerekte oorlellen, diepliggende ogen en kromme armen. Ze lijken bijna alle op elkaar, maar geen enkele is identiek. En al die beelden bij elkaar geven iets mystieks. Alsof er geesten rondwaren. De plek en het eiland werkt in elk geval sterk op je verbeelding. Geeft niets, geef je fantasie maar de vrije loop.
Het laatste paradijs bestaat; het ligt voor de kust van Ecuador. De Galápagos is een eilandengroep waarvan alleen al de naam sterk tot de verbeelding spreekt. Onder leiding van gidsen ga je in kleine groepjes aan land. Vooral om de beestenboel hier niet te verstoren. Even wandelen over de bruine, gortdroge grond, tussen wat cactussen door en je staat ineens oog in oog met een enorme groep fregatvogels en blauwvoetgenten. Je denkt: wow, meteen doodstil blijven staan. Maar de vogels trekken zich niets van je aan.
Zo wandel je met een gids dwars door de vogelkolonies, waarbij je voortdurend moet opletten niet op eentje te stappen. Want sommige vogels nestelen zich op het pad en gaan geen duimbreed opzij. Verderop tref je leguanen, pelsrobben, pinguïns, zeeleeuwen, albatrossen, reuzenschilpadden én… vlinders, in je buik dan wel. Want op deze vrolijke beestenboel - die hier dankzij de geïsoleerde ligging van de eilandengroep gemoedelijk samenleeft - is het heel gemakkelijk verliefd worden.
Begin maar te tellen. Voor je het weet kun je weer overnieuw beginnen, want er is bijna geen tellen aan. Bijna driehonderd stuks tellen de watervallen van Iguazu, op de grens van Argentinië en Brazilië. Ze liggen over een lengte van 2,7 kilometer verspreid en de hoogste waterval is 82 meter. Je hebt dus wel een paar dagen nodig om ze allemaal te ontdekken. Aan de Braziliaanse kant heb je het mooiste overzicht op al dat watergeweld, aan de Argentijnse kant sta je er middenin. Zorg er daar in elk geval voor dat je smartphone en camera goed tegen het water beschermd zijn. Je kunt er een boottocht naar de watervallen maken en met een beetje geluk spot je er ook toekans, apen en kleurrijke vlinders. Niet moeilijk dus om er in extase te geraken. En dat voelen we aan ons water!